در روز بیست و نهم مرداد سال 1367، رهبر معظم انقلاب ضمن دیدار از مقر علمالهدی طی سخنرانی ای باتقدیر از فعالیت های زنان و مردان حاضر در مقر فرمودند: "اکنون یکی از جلوههای سازندگی در صحنهای جهاد فی سبیل الله را در برابر خویش مشاهده میکنم. عرصه همکاری صدها دل مؤمن و روح و بازوی فعال برای بازسازی وسایل و لوازم رزمندگان این صحنه سرشار از شور و شوق مخلصانه همچون جلوهای از اهمیت نیروهای مخلص مردمی در میدانهای مختلف است و آنجا که ایمان و اخلاص به میدان میآید همه چیز تمام نشدنی میشود جنگ در راه خدا و دفاع از اسلام نشان داده است که سازندگی و بازپروری روح استعدادهای انسان به قشری و نسلی خاص بسنده نمیکند، زنان و مردان، پیران و جوان و قشرهای گوناگون را شامل میشود، اینجا نمونهای افراد و نسلهای مختلف را سرگرم کارهای بزرگ مشاهده کردیم لازم میدانم از همه مخصوصاً این برادران دلسوز که از آغاز تاکنون بی وقفه به این خدمت مشغول بودند، صمیمانه سپاسگذاری مینمایم. "
کبری افسری یکی از بانوان ایثارگر در رابطه با نحوه شیمیایی شدنش در مقر علم الهدی به خبرنگار «سایت زنان شهید» گفت: با چند نفر از خواهران در کانتینری کار جداسازی لباس ها و ملافه های رزمندگان را بر عهده داشتیم، بسیاری از رزمندگان شیمیایی شده بودند و به ما اطلاع نمی دادند که این لباس ها آلوده به موادشیمیایی هستند ما هم بدون رعایت نکات بهداشتی- ایمنی لازم به کار خود ادامه می دادیم و پس از مدتی ضایعات زیادی در ریه هایم پیدا شد، من را به بیمارستان انتقال دادند، پس از بهبود مجدد به مقر بازگشتم و مشغول خدمت رسانی شدم.
پسر این بانوی جانباز در خصوص بیماری مادرش گفت: به مادرم حملات شیمیایی زیادی وارد می شود، اما زمانی که به بیمارستان مراجعه می کنیم تخت خالی برای بستری شدنش وجود ندارد و ما مجبور هستیم چند روزی صبر کنیم تا تختی خالی شود، هزینه داروها خیلی بالا است و متأسفانه بنیاد شهید هیچ گونه همکاری و تعاملی ندارد، حتی همدردی هم نمی کند.
کبری افسری با اشاره به وجود تعداد زیادی از خواهرانی که شیمیایی شده اند اما دم برنیاورده اند، افزود: در بخش های متفاوتی مانند رخت شوی خانه، خیاط خانه، بسته بندی و... لباس هایی که آلوده به مواد شیمیایی بودند با اینکه چندین بار هم شسته می شدند اما اثرات شیمیایی آن از بین نمی رفت، تعداد زیادی از خواهران همکار، شیمیایی شدند، و وقتی دوره درمانشان به اتمام می رسید مجدد باز می گشتند و کار خدمتشان را با اخلاص بیشتر ادامه می دادند.
وی در انتها گفت: هدف ما رضایت خدا بود و با روحیه بسیجی وارد مقر می شدیم، هر روز صبح با اخلاص وارد مقر می شدیم و به کارمان ادامه می دادیم، به همین سبب بسیاری از خواهرهای ما بدون نام و نشان مانده اند و هیچ تمایلی به معرفی شدن ندارند.
انتهای پیام/ع
دیدگاه ها