امنيت زنان و عوامل معنوی

در عصر كنوني كه غبار ماديت ، چهره ي انسايت را تيره ساخته و بند بردگي ،گرده ي بشريت مظلوم را فشرده ، در بازار تمدن صنعتي ، كالاي معنويت ، ارزش خويش را از دست داده و در اين ميان ، شخصيت و والايي هاي زن ، بيش از همه خسارت ديده است. انقلاب اسلامي ايران به رهبري امام خميني (ره) توجهات بشري را به خود معطوف داشت و با نوآوري هاي اميد بخش در جهت رهايي و رشد شخصيت زن ، چراغ اميد را در عمق جان ها روشن كرد. امام با آگاهي از روح حاكم بر احكام و حقوق اسلامي زنان ، توجه جهانيان را جلب كرد و در زمينه هاي مختلف ، جامعه را هدايت نمود. احكام اسلام را بر اساس واقع نگري دنيوي و اخروي بيان كرده و به ما آموخت كه فلسفه ي احكام ، اصولاً اين است كه اطراف و حواشي انسان را در نظر مي گيرد و با تكيه بر جغرافياي دين ، افكار بشري را طوري مهندسي مي كند كه مسير براي راه يابي به سعادت انساني هموار گردد. در اين راستا زنان براي برخورداري از زندگي سالم و صالح و حضور فعال در جامعه نيازمند اطمينان و امنيت اند و اين امنيت جز در سايه ي معنويت تأمين نخواهد شد. طي 50 سال اخير كه حركت هاي فمينيستي رخ داده ، عمدتاً با ضد و نقيض انجام شده ولي حقوق و قوانين حيات بخش اسلام پس از 1400 سال فراز و نشيب ها و افت و خيزها نشان داده است كه انسان در جامعه ي ديني احساس آرامش و رضايت دارد ولي جوامع غربي فاقد آن هستند. از جمله قراردادهايي كه انسان براي خودش فرض كرده ، نوع پوشش است به گونه ايي كه حجاب ، پاسداري از عفت عمومي و كرامت زنان است و چون مبتني بر آموزه هاي ديني است ما را به سمت سعادت مي برد. اگر قرار است زن در اجتماع حضور پيدا كند و در امان و اطمينان باشد ، بايد در هاله ايي از عفاف قرار بگيرد. صورت مسأله اي خشونت در كشورهاي غربي اين است كه زن وقتي اندام خود را در معرض ديد قرار ميدهد در معرض خطر هم قرار مي گيرد. اسلام براي حضور زن در اجتماع ،راهكار نشان داده تا بدون عارضه ي جذب و انجذاب زن و مرد كه موجب عوارض جنبي مي شود و براي اين كه حضور انساني فارغ از ديد و نگرش حيواني باشد ، حجاب را به عنوان پوشش قاعده مند مطرح كرده است. حجاب ، ضريب ايمني و اطمينان اجتماعي را بالا مي برد و زنان به راحتي مي توانند تحصيل كنند ، علم شان را بالا ببرند و فرهنگ و سياست شان را ارتقاء دهند. جامعه ، بستر تكامل انسان است و محيط هم روي انسان اثر مي گذارد. محيط فرهنگي و اجتماعي هيچ گاه فردي نيست پس بايد از ديد اجتماعي به آن نگريست و مسائل اجتماعي نيز به دولت و حاكميت مربوط است و هر دولتي بر اساس بنيان هاي فكري خويش روي جامعه اثر مي گذارد و حجاب ، يك نماد اعتقادي و فرهنگي است كه روي جامعه اثر دارد. با عنايت به اين كه حجاب يك مسجد و يك عبادتگاه است پس مي تواند باعث زيباسازي و بهداشت خانوادگي و اجتماعي گردد. بنابر اين حجاب فراتر از مسأله ي شخصي و از وظايف حاكميت است ، چرا كه سالم سازي فضاي جامعه را به عهده دارد و هر چه به سالم سازي اجتماعي كمك كند ، حكومت را وادار مي كند كه با مسئوليت پذيري استفاده نمايد. محيط اجتماعي سالم زمينه ساز حضور فعال زنان در عرصه هاي سياسي و اجتماعي و در سطوح تصميم گيري هاي مهم و مؤثر جهاني است و اين مهم فراهم نمي گردد مگر با بهره گيري از كتاب آسماني قرآن كريم و پياده نمودن قوانين حيات بخش اسلام در متن جامعه. به علاوه عنصر اخلاقي حجاب مبتني بر دين است ، مثلاًخانمي كه خود را با حجاب آراسته ، به بي حيايي و بي عفتي متهم نمي شود و اين داراي ريشه هاي فطري است. اشتباهي كه در بحث حجاب به وجود آمد و آن را در معرض هجوم فرهنگي قرار داد ، محدوديت هاي سليقه ايي بود كه باعث شد بحث حجاب را دچار مشكل كند و الا محجبه زن اين نيست كه در معرض ديد و سنجش جامعه قرار بگيرد و موضوع اصلي در مسأله ي حجاب بحث عفت و معنويت زن در زواياي مختلف است كه اين را بايد در روشهاي تربيتي لحاظ نمود. نمود بيروني حكايت از اعتقاد دروني دارد و كاشف از باطن است. دل پاك ، عمل پاك در پي دارد. جمال باطن را زيبا كردن موجب جلوه ي جمال ظاهري مي شود. زيبا نمايي و جلوه خواهي جزء روحيات و گرايش طبيعي و گريز ناپذير زنان است به گونه ايي كه بخشي از بازي دختران در كودكي ، زيبا جلوه دادن و خودنمايي است ولي اين احساس كه ضروري نيز هست و موجب گرم كردن خانواده و رونق بخش حيات مادي انسانهاست بايد هدايت يافته و مهار شده در خانواده باشد تا اثرات مطلوب آن در جامعه مورد بهره برداري قرار گيرد و الا در صورتي كه كنترل نشود حيات معنوي انسان ها را دچار زوال و نابودي قرار مي دهد ، بنابر اين جلوه ي ظاهري نبايد به جلوه ي باطني ضرر وارد كند. پوشش ، ضرورت جامعه ي متمدن است و حجاب اسلامي بر همين اساس پايه ريزي شده است. اسلام فقط اصول حاكم بر پوشش را تعيين كرده است. لباس نبايد تبرج داشته باشد كه موجب جلب توجه شود مثلاً تنگ ، كوتاه يا پر زرق و برق بودن مصداق تبرج است. خدا مي فرمايد :« و لا تبرجن تبرج الجاهليه الاولي» و در مقابل ،مي فرمايد :« لا يبدين زينتهن الا ما ظهر منها يد نين عليهن من جلابيهن» جلباب يعني تن پوش كامل كه بدن را تماماً به غير از صورت و دستها تا مچ ، مي پوشاند. تبرج يعني زن ، خودش را در معرض ديد نامحرم قرار بدهد كه مي شود جاهليت اولي. امام خميني (ره) در عصر و زماني ظهور كرد كه اتفاقات جديد در دنيا به روز بود ، از جمله ابعاد و امواج برابري خواهي به ايران و خاورميانه و كشورهاي اسلامي رسيده و در ايران در خصوص آوردن زنان به عرصه ي سياست و اجتماع تأثير گذاشته بود. نكته جالب اين است كه انتظار مي رفت در نظام اسلامي ، زنان كنار گذاشته شوند ولي برعكس ، در نظام اسلامي زنان از انزوا در آمدند. اشرف پهلوي در كتاب «نگاهي در آينه» مي گويد :« من وقتي از تركنستان برگشتم و مجبور شدم مسير فرودگاه تا كاخ را با هلي كوپتر طي كنم ، ديدم خانمها با حجاب جمع شده اند ، فهميدم كه اين همه زحمت كشيديم ولي نتيجه ي ناميموني داشته است.» او تصور مي كرده ، زنان را براي حضور در جامعه به بي بند و باري و بي حجابي عادت داده اند ولي با تعجب مشاهده مي كند زنان محجبه ، نقش آفرين و تأثير گذار در امور اجتماعي و سياسي هستند. در هر ملاقات سياسي با محققان خارجي مشاهده مي شود كه علاقه ي فراواني نسبت به آگاهي از وضعيت زنان ايران دارند و وقتي از قبولي چشمگير زنان در كنكور سراسري دانشگاه ها مطلع شوند تعجب مي كنند. پس از پيروزي انقلاب اسلامي ، حضور بانوان در عرصه ي اجتماع بيشتر شد ، آن هم حضوري مؤثر در ابعاد مختلف زندگي ، نه مثل گذشته ، ظاهر فريب و پر تجمل و پر زرق و برق. گر چه درك اين پديده براي خارجي ها مشكل است كه ببينند كه زن هم حجاب دارد و هم سواد و فعاليت هاي سياسي و اجتماعي ، زيرا گمان مي كنند زن يا بايد فعاليت اجتماعي داشته باشد و از سنت و دين جدا شود يا بايد به سنت و دين پاي بند و بي سواد و دور از اجتماع بماند. ما بايد ذهنيت مردم دنيا را نسبت به موقعيت زن در ايران اصلاح كنيم. امروزه ما نوترين و جالب ترين حرف ها را براي گفتن داريم.

اعظم حاجي عباسي (خواهر شهيد مهدي حاجي عباسي)