شما كار هم داريد، بيرون هم هستيد، جراحيتان را هم مى كنيد، مريضتان را هم مى بينيد، فلان كار علمى را هم مى كنيد، فلان طرح را هم مى نويسيد، فلان درس را هم در دانشگاه مى دهيد - همه ى اين ها به جاى خود محفوظ - اما بايستى سهم "خانه" را هم در نظر داشته باشيد. البته سهم خانه، مثل همه ى چيزهاى ديگر، مى تواند كميتش فداى كيفيتش بشود؛ يعنى از كميت كاستن. حضور بيست و چهار ساعته ى زن در خانه، يك معنا دارد؛ ولى وقتى از آن بيست و چهار ساعت كم كرديد، اما كيفيتش را بالا برديد، آن وقت يك معناى ديگرى خواهد داشت. اگر ديديد آن كارتان به اين قضيه ضربه مى زند، بايد برايش فكرى بكنيد. اين، مهم و اساسى است؛ مگر در موارد اضطرارى. در همه ى چيزها ضرورتى وجود دارد كه خارج از حد قاعده است. من قاعده را دارم مى گويم؛ به استثناها كارى ندارم.
شنيدم كه زمزمه و صحبت اين هست كه ان شاءالله دانشگاهى مخصوص زنان به وجود بيايد؛ يعنى استاد و مدير و دانشجو و حتى كادر ادارى هم همه زن باشند؛ بخصوص در دانشگاه هاى پزشكى. اين، فكر بسيار خوبى است. من همين طور كه با يك نظر دورادور نگاه مى كنم، بدون اين كه درست جوانب قضيه را رسيده باشم - چون فرصت اين كار را نداشته ام - مى بينيم كه اجمالا اين كار با آن هدف هاى كلى و ارزشى حركت زن در جامعه ى ما كاملا متناسب و خيلى خوب است. اميدوارم كه ان شاءالله موفق و مؤيد باشيد.
------------------------------
منبع: www.khamenei.ir
دیدگاه ها