حمايت قانون از زن در خانه ي شوهر

اگر بتوانيد به قوانين و مقرراتي برسيد که وقتي زن در خانه ي شوهر است، احساس امنيت بکند، خيلي خوب است. انسان دختري را با زحمت زيادي، با محبت و ملاطفت، با عشق به پدر و مادرش پرورش مي دهد، به سن جواني مي رسد، هنوز در خانه ي پدر و مادرش بچه است - بچه حساب مي شود - بعد خانه ي شوهر مي رود، به عنوان خانمي که از او توقع فهميدن همه چيز، توقع انجام دادن همه کار، و توقع بلد بودن همه چيز هست! پس با اندک اشتباهي از او، مورد تعرض قرار مي گيرد!

اين، نبايد باشد. کاري کنيد که زن وقتي به خانه ي شوهر مي رود، در هر سني که هست، احساس امنيت کند؛ احساس کند که مي تواند زور نشود. توجه مي کنيد! اگر بتوانيد اين را تأمين کنيد، به نظر من بزرگ ترين قدم را برداشته ايد. بتواند زور نشنود. اگر زور شنيد، بتواند از حق خودش دفاع کند. اگر اين بشود، به نظر من کار خيلي بزرگي انجام گرفته است. بيشترين همت و بيشترين دغدغه ي من، اين است که اين تأمين بشود. مي بينيم که اين، الان تأمين نيست! حتي در خانواده هاي مومن و خانواده هاي متقي نيست! در خانواده هاي امروزي هم نيست.

خانم دکتري چند سال قبل از اين، اين جا به ما شکايت کرده بود که شوهرش - که سواد چنداني نداشته، به اين خانم دکتر زور مي گفت؛ و اين خانم دکتر نمي توانست از خودش دفاع کند! اين نمونه ها هست. متأسفانه الان اين گونه است.

اگر بتوانيد، اين را با قوانين و مقررات جبران کنيد. آن نکته يي را هم که اول عرض کردم - که چون زن به طور متوسط، از لحاظ ترکيب جسماني، به قوت مرد نيست، موجب شده است که اين زورها گفته بشود - بايد با معرفت و سواد از يک سو و قانون از سوي ديگر - جبران کرد، يعني ابزارهاي اقتدار را بايد در اختيار زن گذاشت.

اين ابزارها از طرفي معرفت و سواد و اين هاست، که مانع مي شود از اين که زن مورد ستم قرار بگيرد؛ از طرف ديگر قانون است. اگر اين دو مورد تأمين شود، خوب است. زن ها را وادار کنيد به درس خواندن، دخترها را به تحصيلات عاليه وادار کنيد. وسيله ي ورود دخترها در مراکز عالي را از طرق قانوني فراهم و تسهيل کنيد. اگر اين هاشد، به نظر من همه چيز انجام گرفته است.

فرض بفرماييد حالا ممکن است غصه ي بعضي زن ها اين باشد که چرا رانندگي نمي کنند، چرا راننده ي کاميون نمي شوند؛ چرا فلان! اين ها اهميتي ندارد، اين ها ارزش اين را ندارد که انسان براي آن مبارزه کند.

من يادم نمي رود در هند، منزل يکي از دانشجوها مهمان بودم، بعداز ظهر مي خواستيم استراحت کنيم. ديدم از بيرون پنجره، صداي کوبيدن چيزي مي آيد. نگاه کردم، ديدم محوطه يي است - فرض کنيد - پانصد متري، که در آن جا سنگ هايي ريخته شده است، و يک خانم حدود چهل، پنجاه سال، عمله است و پتکي در دستش گرفته است - آن خانم، چاق و سياه بود و از اين لباس هاي خاص پوشيده بود، که وقتي خانم ها مي پوشند،

قسمتي از بدنشان را (در قسمت سينه) باز مي گذارند. اين به اصطلاح پز آن هاست که قسمتي از بدن را باز مي گذارند - اين خانم عمله، اين قسمت بدنش را باز گذاشته بود! اتفاقا! در همان حال عملگي هم فراموشش نشده بود که اين جنبه ي زينتي را حفظ کند! با وضع رقت باري داشت سنگ مي کوبيد.

من گفتم اين خانم چرا اين کار را مي کند؟ گفتند عمله است. گفتم روزي چقدر مي گيرد؟ گفتند روزي چهار يا پنج روپيه مي گيرد - که آن وقت روپيه با پول ما، شايد پانزده ريال بود - سال 59، بعد از انقلاب، اين خانم روزي حدود ده تومان مي گرفت، براي اين که چهارده، يا دوازده ساعت سنگ شکني کند!

به نظر مي رسد اين که در محيط اسلامي، به زن اين گونه کاري نمي دهند، افتخاري است. البته زن در مزارع خودش کار مي کند، در شمال براي خودش کار مي کند؛ ولي براي ديگري عمله نمي شود! يعني آدم حالا بيايد، تلاش کند، يک مبارزه ي کذايي را راه بيندازد، براي اين که مي خواهد - فرض کنيد که - اين طور چيزهايي را به زن بدهد! اين ها ارزشي ندارد.

ان شاء الله خداوند کمک کند، تا اين کارها بتوانند به خوبي پيش برود. شما خانم ها در مجلس موفق باشيد و تلاش کنيد، تا ان شاء الله به يک جايي برسيم.

و السلام عليکم و رحمه الله و برکاته

------------------------------

منبع: www.khamenei.ir