ورزش و جنگ نرم

در گذشته وقتي آلمان ها كشورهاي اروپائي را تصرف كردند يكي از شعار هاي كشورهاي تحت اشغال اين بود كه اگر ما در جبهه نبرد نظامي نتوانستيم آلمان ها را شكست دهيم ولي در نبرد هاي ميدان هاي ورزشي مخصوصا فوتبال آن ها را شكست خواهيم داد و در چندين بار هم در مسابقاتی که بين آلمان هاي نازي و اسيران جنگي برگزار شد، اين اسيران جنگي بودند كه برنده ميدان مي شدند. از همين جا بود كه فوتبال در اروپا اهميت سياسي اجتماعي يافت ونبرد در ميدان فوتبال هم به نبرد در ميدان جنگ تشبيه شد حتي در ايران وقتي به يكي مي گويند ژنرال خودشان متوجه نيستند كه القاب نظامي و جنگي را در فوتبال جاسازي مي كنند و مجبورند براي اين ژنرال سلطان هم در نظر بگيرند و يا سرجوخه هم بتراشند! بازي فوتبال به نبرد ترجمه مي كنند و قهرمانان آن را قهرمانان ملي همپاي رزمندگان جبهه ها و شايد هم برتر مي دانند. چرا كه قهرمانان جبهه ها هرچه قدر هم كوشش مي كردند اين بود كه پرچم ايران را در مرزها برافراشته نگهدارند ولي رزمندگان عرصه ورزش اين پرچم را در قلب دشمن برمي افراشتند و سرود جمهوري اسلامي را به گوش آنان مي خواند چه بسا اگر رژيم صهيونيستي در تحريم نبود اين ورزشكاران مي توانستند در دل رژيم صهيونيستي نيز سرود ايران را بخوانند اما غافل از اينكه اگر رژيم صهيونيستي تحريم نبود شايد تعداد مرتبه اي كه پرچم او در ايران برافراشته و يا سرود آنان خوانده ميشد بيشتر بود! در سال هاي قبل از انقلاب اسلامي هم مردم ايران برنده شدن از اسرائيل را يك پله بيشتر از ديگر كشورها جشن گرفتند. و اين همه نشان از اهميت اين موضوع در رابطه نظامي بين كشورهاست . اما ديگر ورزشها، خانم حديثه خردمنش كه مقام دوم كونگ فو دختران را در ايران دارد صمن تاييد حرف آقاي برزگر مي گويد اگر توجهي كه به ورزش فوتبال مي شود و عاقبت يك مدال هم نمي اورد به ورزشهاي رزمي مخصوصا ورزشهاي رزمي دختران شود شايد بيش از 20 مدال در جهان افزونتر بتوانند به جامعه ورزشي اهدا كنند. يا وقتي استاد شادي كه نزديك به 20 سال است در ميدان نبرد هاي رزمي ويلچر نشين شده و هيچ بيمه يا در آمدي ندارد ضمن گلايه از وضعيت قهرمانان فراموش شده مي گويد (كاراته اقتصاد جنگي ژاپن را ازبين برد و اقتصادجديدي پايه گذاري كرد) زيرا بعد از جنگ جهاني كه دو شهر بزرگ آن بمباران اتمي شد بيكاري در اين كشور بيداد مي كرد ولي دولت ژاپن توانست رزمي كار هاي خود را به جهان صادر كند و اتفاقا اولين هدف صدور هم آمريكا بود و ديديم كه كاراته چه محبوبيتي در امريكا پيدا كرد و تقريبا در همه ايالتها از استادان ژاپني با درآمد هاي بالا استقبال كردند. البته چيني ها هم وارد كار شدند تا از اين بازار سهمي ببرند گرچه سهم ايران با معرفي كشتي آزاد بسيار اندك بود. واين به دليل آن بود كه ايران ديدگاه جنگي نسبت به ورزش نداشت بلكه بيشتر صلح و دوستي را دنبال مي كرد واز معرفي كشتي هم هدف پهلواني و لوطي منشي و گذشت را دنبال مي كرد در حاليكه آمريكا و اروپا با معرفي بوكس و يا كشتي كچ به دنبال كشتن حريف واز ميان برداشتن هميشگي او بودند در ورزش غربي حتي بازي هاكي روي يخ هم كشتي كچ است و كسي كه اين كشتي را نداند در فوتبال و واليبال هم موفق نخواهد بود. برخورد دو فرهنگ ايران و جهان در ورزش فقط ازاين ديدگاه تفاوت هاي اصولي دارد. ايران از ورزش صلح و دوستي و مردانگي و اخلاق را انتظار دارد زيرا ورزش ايران باستاني است واز زمان آرش و كاوه آهنگر تا به امروز ادامه دارد حتي در تاريخ كاراته مي خوانيم كه كاراته يعني دست خالي و در سنگ نبشته هاي هخامنشي يكي از استعدادهاي سپاهيان ايراني مبارزه با دست خالي است. اما اروپا وديگر كشورها به نابودي حريف در همان ميدان ورزش هستند زيرا آثار باقي مانده از استاديوم هاي روم باستان و يا شهر آتن نشان مي دهد كه گلادياتورها برهر كس پيروز مي شدند بايد اورا مي كشتند و اگر اين كار رانمي كردند تماشاچي ها لذتي نمي بردند و او را مسخره مي كردند. در بوكس چيني و يا شمشير بازي هاي آن ها همينطور است حتي براي بازي در فيلم هاي هاليوود تا مدتها استفاده از صحنه سازي ممنوع بود و بسياري از صحنه ها كاملا واقعي بود مانند همين بازي هاي اخير كمدين هاي ايراني كه كتك زدن به هر بهانه را عامل جذب تماشاگر ميدانند و نهايت آن در بازي خشايار وامثال آن ديده مي شود كه به صورت چندش آوري جوانان را زير كتك بزرگترها نشان مي دهد. اين البته فقط در سطح كوچك يا انفرادي نيست در سطح ملي هم همينطور است در حالي كه ايرانيان به بازي جوانمردانه و يا فوتبال اخلاقي فكر مي كنند در زمين هاي اروپائيان اگر چند نفر از تماشاگران يا بازيكنان زخمي يا كشته نشوند بازي بي معني يا اطوكشيده تلقي مي شود. مي گويند در گذشته بين دو شهر مياندوآب و زنجان قرارداد نانوشته اي بوده و آن اينكه زنجان چاقو مي ساخت و مياندوآبي ها به كار مي بردند! يعني در مياندوآب رسم بود اگر پسري به خواستگاري ميرفت پدر عروس پشت اورا نگاه مي كرد اگر جاي زخم چاقو بود كه هيچ والا مي گفت او هنوز مرد نشده بايد برود بعد از اينكه مرد شد بيايد! ( العهده علي الراوي) در تهران قديم هم وجود جاي چاقو در صورت (مانند شعبان بي مخ ها) افتخار و نشان مردانگي بود! واز اين ها بالاتر در بسياري از مواقع كودتاهاي مخملي و جنگ نرم توسط همين ميدان هاي ورزشي هدايت مي شوند . ديدار شهراورد يا دربي در ايران كه معمولا بين استقلال و پيروزي است هميشه با مسائل حاد امنيتي روبرو بوده و حداقل آن شكست هزاران شيشه اتوبوس و تخريب مكان هاي بسيار است تا جائيكه اگر مداخله نيروهاي ويژه نباشد به يك اشوب وسيع تبديل مي شود هرچند كه مربيان و بازكنان مردم را به آرامش دعوت مي كنند ولي هميشه دراين روزها نيروهاي امنيتي در آماده باش كامل هستند. چرا كه زمينه سوء استفاده از اآن مطابق فرهنگ عمومي جهاني هميشه وجود دارد + نوشته شده توسط حسینی ماهینی