شهيد مصری احمدی

شهيد مصری احمدی

نام پدر:محمد رشيد

استان:كرمانشاه

شهرستان:پاوه

موضوع خاطره:گذشت وفداكاري اززبان نومين ظهرابي فرزند شهيد احمدي

(گذشت وفداكاري)

اززماني كه يادم هست پدرم مريض بود.مريضي پدرم برمي گشت به سالهاي قبل ازتولد ما بابام بخاطرناراحتتي قلبي كه داشت نمي توانست انجوري كه لازمه كاركند،خانواده ما يك خانواده پرجمعيت بودكه تقريباً همه ي بچه ها فاصله سني كمي باهم دارند.

مادرم بخاطراين شرايطي كه گفتم هميشه به عنوان يك زن ويك مادردرخانه ويك همسروهمراه براي پدرم بيرون ازخانه كارمي كرد.

هميشه همۀ سختيها را تا جايي كه درتوانش بود تحمل مي كرد.

خيلي كم پيش مي آمد نسبت به وضعيتي كه درآن قرارداشت اعتراض كند.هميشه قانع بود.شايد همين قناعتها وگذشت ها وبه دوش كشيدن همه ي سختيها ازطرف او،پدرم ومارابيخيال نسبت به مسائل ومشكلات كرده بود.اگرتمام زندگيم رامروركنم چيزي جزء گذشت وفداكاري ازاوبيادنمي آورم.

شايد كسي كه اين مطب رامي خواند فكركند چون مادرم است والان كنارم نيست اين ها را مي گويم ولي آنچه كه من ازخوبي هاي اوگفتم همۀ اطرافيان وآشنايان مادرما را زني مهربان وفداكاربراي فرزندان وبرادرانش وفرزند صالح براي پدرومادرش مي شناختند.

گذشت

مدتي بود كه احساس مي كردم رابطۀ دائيم باخانواده ما خيلي كم رنگ شده بود هرچقدرفكرمي كردم هيچ نوع برخوردي ازطرف خانواده ام يا مادرم وجودنداشت كه باعث اين كم رنگي شده باشد.فكرمي كردم بيشترتقصيرازطرف مادرزن دائيم است.گاهي اوقات ما تابستان درروستاي(بيدرواز) كه يك روستاي جنگ زده است زندگي مي كنيم.تابستان سال1381 بود كه يك روزكه داشتم درباغ قدم مي زدم ازدوردائيم راديدم به مادرم گفتم كه اورا ديدم گفت:چندروزاست كه به اينجا آمده است با تعجب پرسيدم چند روزه؟!

گفت:بله

گفتم:پس چرا تاحالا پيش شما نيامده يك كم بهانه آوردوگفت:

شايد فرصت نكرده نمي دانم شايد دليلي داشته كه نيامده.

ولي من مي ديدم كه مادرم خيلي ناراحت است وبه روي خودش نمي آورد.

به مادرم گفتم:همش تقصيرمادرزنش است كه نمي گذارد پيش توبيايد مي روم وبهش مي گويم كه حق ندارد باعث ناراحتي شما شود اواين درست نيست كه خواهرازبرادرش جداشود.

مادرم قسمم داد كه اين كاررانكنم.مادرم هميشه مي گفت:من فقط خوشبختي وسلامتي برادرم را مي خواهم اگردوست دارد پيشم بيايد ولي ميگويم نكنه بابات ناراحت بشه وبرايش بشه يه سوال.

تقديم به مادرم وتمامي مادران فداكار

به كان جهان گوهري شاهوار                      نباشدچومادرم به من گوش دار

تواي مادربرترازسرافراز                              به يادت تپداين دل پاكباز

ميهن سرور،سرافرازمني                           اميددل پرنيازمني

چوباشد هما،سايه ات برسرم                     به كيوان رسدگوشۀ افسرم

بخواهم د مادم زيزدان پاك                            نگهدارت،تازه وتابناك

روانت جوان وتنت بي وبال                           بدينگونه بس بگذرد ماه وسال  

وجودم همه شيوۀ جان توست                     هميشه دوگوشم به فرمان توست

نشان داده اي راه به زيستي                       فرشته اگرنيستي،چيستي؟!

گرامي تري نزد من ازروان                            گرفتم زعشق توتاب وتوان

توبيدارماندي شبان دراز                              جگرگوشه ات تاكند خواب ناز

فروغ رخت نورهستي ما                              فزايندۀ حق پرستي ما

برافراشتي پرچم راستي                             به زيبا صفاسينه آراستي

به گفتارنيك وبه پندارخوب                            دل تيره را مي كني رفت وروب

به باغ جهان نوگل تازه اي                              به مهرومحبت پرآوازه اي

براند كسي ارزش مادرش                             كه دوراست اين تاج زر،ازسرش

شناسد كسي پايگاه اورا                              كه بيند تهي،جايگاه اورا

بگبته است گوينده اي تيزبين                         به گوينده راستي،آفرين

كناروبرمادردلپذير                                           بهشت است وپستان اوجوي شير

به قرآن پرحكمت ارج دار                                چنين است فرمان پروردگار

كه اي آدميزادگان هژير                                  شويد ازخداوند،اندرزگير

پرستش كنيد آفريننده مارا                              جهانداربسياربيننده را

گرامي بداريد پس مام وباب                             بگرديد تاسوي حق راهياب

به مادردهيد ارمغان سپاس                            نباشد ازخدمتش درهراس

پس اي مايۀ رحمت كردگار                               گرانمايه موجودپرهيزگار

بسازازته قلب من چاي خويش                        به چشم بنه پاي والاي خويش

كه تادرجهان هستم وزنده ام                          به ميدان مهرت برازنده ام

                                سپاست كند (مصطفي پور) تو

                                       فروزان بود تاابد نور تو

گل من!پرنده اي باش وبه باغ باد بگذار

مه من!شكوفه اي باش وبدشت آب بنشين

گل باغ آشنايي،گل من!كجا شكفتي

كه نه سرومي شناسد

نه چمن سراغ دارد؟

نه كبوتري كه پيغام توآورد به بامي

نه به شاخساردستي،گل آتشين جامي

نه بنفشه اي،

نه جويي،

نه نسيم گفتگويي

نه كبوتران پيغام!

نه باغ هاي روشن

گل منى ميان گلهاي كدام دشت خفتي

به كدام راه خواندي

به كدام راه رفتي!

تورازمارابه كدام ديوگفتي

كه بريده شيشۀ مهر،كه شكسته شيشۀ دل

منم اين گياه تنها

به گلي اميدبسته

همه شاخها شكسته

به اميدهانشستيم وبه يادها شكفتيم

ودرآن سياه منزل

به هزاروعده مانديم

به يك فريب نخفتيم.