خاطره روز حادثه

روز حادثه مثل همیشه فلور آماده رفتن به مدرسه شد و من مثل همه مادرها نگران فرزندم بودم اما به تصمیم فلور آن‌قدر بها می‌دادم و مطمئن بودم که نمی‌خواستم خواست خودم را به او تحمیل کرده باشم.

فقط می‌گفتم فلور اگر احساس می‌کنی امروز اوضاع خطرناک است به مدرسه نرو، فردا من خودم با مدیرتان صحبت می‌کنم در خانه بمانی خیال من آسوده‌تر است.

اما او گفت مادر کجا خطر ندارد، آدمی همیشه در ضرر و خسران است، اگر قرار باشد که اتفافی برای من بیافتد در مجهزترین پناه‌گاه‌هم خواهد افتاد. دلت را با رضای خدا آرام کن و به هر چه او خواست راضی باش که او همیشه خواستار بهترین‌ها برای بندگان خویش است.

آن روز تا سرکوچه رفت و دوباره برگشت و گفت مامان نترس زود برمی‌گردم، اگر آژیر خطر کشیدند به جای امنی برو، چند قدم از من فاصله نگرفته دوباره برگشت و نگاهش در نگاهم نشست.

دوباره گفت مامان اگه مدرسه بمباران شد و برای من اتفاقی افتاد مبادا شیون و زاری راه بندازی، روح من آزرده میشه. من هاج و واج مانده بودم و او خداحافظی کرد و رفت. او رفت و آن روز برای اولین و آخرین بار من تا سرکوچه بدرقه‌اش کردم.