از شهریور اولین سال جنگ،مردم محل،کارشان راشروع کردند.آن موقع،کوه کوه آجیل بود که این جا بسته می کردند.یک حمام بزرگ هم پشت حسینیه بود که کارشستن پتوها را آن جا انجام می دادند. یادم است بچه های کوچک می آمدند و بدون برداشتن حتی یک نخودچی از این آجیل ها، پا به پای مادرهاشان کار می کردند.بیشتر از پنجاه نفر بودند و در حسینیه شبانه روز کار می کردیم. این ها را خانم نجفی می گوید به اضافه صدها خاطره تلخ وشیرین دیگر از روزهای حسینیه، نجفی می گوید: سریکی از مربا پختن ها، یک از خدابی خبری به جای خاک قند، نمک فرستاده بود.این قدرباعجله کار می کردیم که نفهمیدیم این خاک قند نیست. بعداز که ریختیمش،مزه کردیم و دیدیم مربا شور شده.در نهایت یکی از اهالی که کاشانی بود،پیشنهاد کرد که معجون جدید را ببریم کاشان و نان قندی درست کنیم زن ها قبول کردند واتفاقا نان قندی خوشمزه ای هم شد که فرستادیم جبهه برای بچه ها.
بعد از جنگ، حسینیه خوانساری ها،درگیر جریان رحلت حضرت امام (ره) شد.مردم به این بهانه، دوباره دور هم جمع شدند با این تفاوت که این بار،به جای کار،عزاداری می کردند.بعدها حسینیه،جز در مراسم محرم و صفر،شلوغ نشد و رونق زمان جنگ را پیدا نکرد.خیلی از زن هایی که آن روزها، کنار خانم نجفی وعصمت بیات،به امید رسیدن غذا و پتو،به رزمنده ها کار می کردند،امروز مریض شده اند وخانه نشین.حالا تشکل های تازه ای شکل گرفته.حسینیه خوانساری ها،کلاس آموزشی برگزار می کند وبیشتر جوان ها،جذب همین تشکل ها وکلاس ها می شوند.کلاس هایی که زمانی،جنگ،معلم اولش بود.
دیدگاه ها