اسوه صبر و ایثار

از جریان جنگ تحمیلی و حضور پرستاران در جبهه های جنگ خاطرات و ماجراهای جالبی به یاد داشت. می گفت که در تمام مدت جنگ، پرستاران و امدادگران نیز، همچون دیگر رزمندگان و دوشادوش آنها برای دفاع از انقلاب و کشور، در صحنه های جنگ شرکت داشتند و بسیاری از آنها، در صف مقدم جبهه آن قدر پیش می رفتند که برای خیلی از ناظران، این همه تهوّر و خطر کردن، باور کردنی نبود.

در مورد اقدامات و تلاش های پرستاران در جبهه های جنگ گفت:

من نیز مثل دیگر پرستاران مدتی را درجبهه بودم. منطقه یی که من در آن بودم بعد از فاو قرار داشت. در خط مقدم جبهه منطقه ای به نام «ام القصر» بود. ما در آنجا یک سوله داشتیم، در آن سوله تعداد زیادی تخت وجود داشت. امدادگران بیماران مجروح را به آنجا می آوردند. ما اقدامات اولیه مثل تزریق آمپول ضد کزاز، داروهای آنتی بیوتیک، گرفتن رگ، بند آوردن خونریزی و... را انجام می دادیم و بیماران را به پشت جبهه منتقل می کردیم. در آنجا پزشک متخصصی نبود. معمولا دو دانشجوی پزشکی آنجا بودند که... خوب، آنها هنوز تجربۀ کافی نداشتند. لذا مهمترین وظیفۀ درمان و مراقبت در آنجا به عهده چند پرستار بود. حالا خودتان می توانید نقشی را که آنها داشتند و مشکلاتی که برایشان ایجاد می شد، پیش خود مجسم کنید.

یک شب مجروحی داشتیم که به خاطر خونریزی زیاد مجبور بودیم وی را به طور اورژانس به پشت جبهه منتقل کنیم. من همراه بیمار با آمبولانس در تاریکی شب به طرف فاو حرکت کردم. راننده آمبولانس بدون روشن کردن چراغ ها، با سرعتی سرسام آور به سوی اروند رود می راند. من سر آن برادر مجروح را در آغوش گرفته بودم، که مبادا بر اثر افتادن در دست اندازها آسیب ببیند. هر ثانیه برایمان اهمیت حیاتی داشت. در طول راه یکباره تمامی شیشه های آمبولانس بر اثر موج انفجار یک خمپاره شکست و فرو ریخت. اما باور کنید آنجا برای من ترس از بین رفته بود و آنچه مهم بود، سالم رساندن بیمار به مقصد بود. وقتی کنار اروند رود رسیدیم، متوجه شدیم که چند دقیقۀ قبل، عراق آن منطقه را بمباران شیمیایی کرده است. هیچ قایق یا لنجی برای انتقال مجروحمان نبود. فضا آغشته به بوی بمب شیمیایی بود. به هر حال آن شب بیمارمان را به هر طریقی بود به آن سوی رود منتقل کردیم. آن شب را هیچ وقت فراموش نخواهم کرد.

برگی هایی از دفتر زندگانی حضرت زینب سلام الله علیها

از تلاقی دو دریای نور و معرفت علی و فاطمه(ع) گوهری پا به عرصه وجود نهاد که این نوگل روییده در گلزار عترت، عطر محمد(ص)، خوی علی(ع) و خُلق فاطمه(س) داشت؛ با تولدش فصلی جدید در تاریخ «عفاف» رقم خورد ... . زینب کبری(س) در روز پنجم جمادی الاولی سال پنجم هجرت، بر شاخه وجود فاطمه(س) جوانه زد. معمولا پدر و مادر نام فرزند را انتخاب می کنند، ولی در جریان ولادت حضرت زینب علیها السلام والدین او این کار را به پیامبر اسلام جد بزرگوار آن بانو، واگذار نمودند . پیامبر صلی الله علیه و آله که در سفر بود، بعد از بازگشت از سفر، به محض شنیدن خبر تولد، سراسیمه به خانه علی علیه السلام رفت، نوزاد را در بغل گرفت و بوسید، آن گاه نام زینب (زین + اب) را که به معنای «زینت پدر» است برای این دختر انتخاب نمود.

 محیط خانوادگی زینب(س) از لحاظ شرف، فضیلت و انسانیت بی نظیر بود. نگین عترت در دامان پر مهر و آغوش گرم علی و فاطمه پرورش یافت و از جدش رسول خدا(ص) فضایل بی شماری اخذ کرد. از همان دوران طفولیت، چهره ای نورانی و باوقار داشت و در حیا و عصمت همچون زهرای مرضیه بود و در شیوایی و فصاحت کلام، همچون علی مرتضی!

حضرت زینب سلام الله علیها، عقیله بنی هاشم

زینب(س) دختر امیرمؤمنان(ع) همه جا ثمره خیر، برکت، نشاط، ایمان و حقیقت بود. حضرت زمانی که با عبدالله بن جعفر ازدواج کرد، کانون زندگی را چنان گرم و باطراوت نگاه می داشت که دیگران از زندگی وی الگو می گرفتند.

زینب(س) در زندگی شخصی خود وظایفش را به کمال انجام می داد. آنجا که می بایست حق همسری را ادا کند، به بهترین وجه ادا می کرد و در جائی هم که باید وظایف مادریش را به کار گیرد، بهترین مادر بود. پایه های زندگی زینب(س) را ایمان، احترام به همسر، مشورت، رسیدگی به فرزندان و آزادی بیان حتی برای کنیزان خانه تشکیل می داد. روح زندگی در خانه زینب(س) در جریان بود و تمام اعضای خانواده از یکدیگر راضی و خشنود بودند؛ زیرا خداوند از چنین خانواده ای خشنود و خرسند بود.

زینب (س) که تربیت شده خاندان وحی بود، از اخلاق محمدی و کردار حیدری و صبر و شکیبایی فاطمی درس ها گرفت و بدان عمل کرد. حضرت به کوچک و بزرگ احترام می گذاشت و هیچ گاه چهره ترش نمی کرد. همیشه در سلام کردن [به بانوان و محرمان] پیشدستی می کرد و در مقابل مهمان از جا برمی خاست و مقام او را ارج می نهاد. با اینکه عبدالله بن جعفر شوهر حضرت زینب(س)، از بزرگان و ثروتمندان مدینه بود و در خانه، کنیز و غلام و... داشت؛ اما زینب(س) در کارهای خانه آنان را یاری می داد و جویای احوالشان می شد تا اگر مشکلی دارند، آن را برطرف سازد.

حضرت زینب سلام الله علیها، عالمه غیر معلمه

مراتب علمی و کمالات والای حضرت زینب(س)، قدرت آن بزرگوار در تفسیر آیات وحی، و بیان احکام و فصاحت و بلاغت آن بانو که بدون تردید رنگ و بوی فصاحت و بلاغت پدر بزرگوارش را داشته، از شاخص ترین ابعاد وجودی آن حضرت است.

مستند این ادعا را در چند کلمه از امام سجاد(ع) تقدیم می کنیم:

پس از آن که حضرت زینب(س) در کوفه، خطبه معروف خود را خواند، امام سجاد(ع) خطاب به آن بانو فرمود: «یا عمه! اسکت انت بحمدالله عالمه غیرمعلمه و فهیمه غیرمفهمه؛ ای عمه! سکوت اختیار کن! تو به حمدالله دانشمندی هستی بدون آموزگار و دانایی هستی بدون یاد دهنده.

با عنایت به این که امام سجاد(ع) براساس تعارفات معمولی چنین لقبی را به کسی هرچند به عمه خود عطا نمی کند؛ بدون تردید، رمز و رازی در عالم بودن زینب بدون معلم و آگاه بودن ایشان بدون یاد دهنده و استاد نهفته است.

حضرت زینب سلام الله علیها، الگوی ماندگار

یکی از چهره های برجسته جهان اسلام، به دلیل برخورداری از ویژگی های منحصر به فرد در تمام زمینه ها می تواند یک الگو به تمام معنی در همه اعصار مطرح شود، حضرت زینب علیها السلام است.

همان گونه که این بانوی گران قدر در یکی از حساس ترین برهه های تاریخ اسلام، از طریق تدبیر و فداکاری و شهامت وانست خطری را که متوجه کیان اسلام بود، برطرف سازد. امروز نیز بانوان جامعه اسلامی می توانند از طریق اقتدا به سیره و عملکرد و فضایل شیرزن کربلا حضرت زینب کبری علیها السلام همه دسیسه های ناجوان مردانه استکبار جهانی را خنثی نمایند.

بهترین الگوی پرستاری

جامعه ی بسیار باارزش پرستاری؛ هم روز پرستار را به شما تبریک عرض میکنم، هم تبریک عرض میکنم همزمانیِ روز پرستار را با ولادت حضرت زینب؛ این یک امر مهمّی است. آن کسانی که هوشمندانه این نام را، این عنوان را برای روز پرستار، این زمان را برای روز پرستار انتخاب کردند، کار مبارکی انجام دادند؛ حقیقتاً به جا است.

 حضرت زینب کبریٰ (سلام الله علیها) یک بانوی برجسته ی در تاریخ بشریّت است، نه فقط تاریخ اسلام؛ واقعاً این جور است. آن شخصیّت مستحکم و قوی، آن انسان بزرگ، آن انسانی که «زن نگر دست خدا در آستین»؛ آنچنان که او عمل میکند کمتر انسانی -چه مرد، چه زن- میتواند با این قدرت، با این استحکام وارد میدانهای دشوار بشود. این بانوی بزرگ، الگوی پرستاری شناخته شده است و با این نامگذاری بین شما جامعه ی پرستاران و بین این بانوی باعظمت یک ارتباط ویژه ای برقرار شده؛ این را من به شما تبریک عرض میکنم. (بیانات مقام معظم رهبری در دیدار جمعی از پرستاران سراسر کشور، در سالروز ولادت حضرت زینب کبری سلام الله علیها 11 /۱۰/ 1398)

جرعه هایی از کلام حضرت زینب سلام الله علیها

حمد و ستایش خداوند را و درود و صلوات بر پدرم محمد و اهل بیت پاک و برگزیده او. ای مردم کوفه! ای صاحبان مکر و خدعه! آیا بر ما گریه می کنید؟ هرگز آب دیدگان شما فرو نایستد و ناله های شما ساکت نگردد. مثل شما مثل زنی است که رشته های خود را نیکو ببافد و سپس از هم باز کند. شما ایمان خود را مایه مکر و خیانت در میان خود ساختید و رشته ایمان را بستید و دو مرتبه باز کردید. در میان شما جز خودستایی و تملقی چون تملق کنیزان و غمازی با دشمنان، خصلتی نیست. شما مانند گیاههای زباله دانها هستید که قابل خوردن نیستند و به نقره ای می مانید که زینت قبور باشد و از آن استفاده نمی گردد و عذاب جاویدان برای شما آماده شد.

در ترنم شعر

در گلشن فضیلت و تقوا گلی شکفت

بفزود نور دیده مولا و مام خویش

بشکفته شد چو آن گل زیبای فاطمی

بنهاد سر، به حکم امام همام خویش

چون دیده باز کرد شجاعت به ارث برد

از مرتضی علی پدر ذولکرام خویش

پرورده شد، به دامن عصمت به دست وحی

بگرفت و ریخت شهد ولایت به کام خویش

در شوکت و جلالت زینب بس است این

کز بارگاه وحی گرفته است نام خویش

رشحاتی از قلم

بانوی وقار! بانوی شکیبایی! ای زینت کاشانه پدر!

آمدی تا مفهوم «صبر» را در قاموس باورها، مجسّم کنی.

آمدی تا گلواژه زیبای «عاشورا»، در ذهن زمان جاری شود.

آمدی تا عطر سیب، منزل به منزل، کاروانیان را همراهی کند.

آمدی تا ناله زنجیرها، شکُوه «کربلایی» شدن را تجربه نماید.

آمدی تا غرور دارالاماره ها، جایی در قاموس انسانیّت نداشته باشد.

آمدی تا فرو خفتگان جهل را با آخرین بشارت، به آزادی نوید دهی.

آمدی تا مفهوم «عطش» را در شوق «شهادت» بنشانی.

زندگانی حضرت زینب کبری (س) از ولادت تا شهادت

حضرت زینب کبری (س)، دومین زن بزرگ در میان بزرگ ترین زنان اهل بیت محمدی است که زندگی شریفش پر از فضائل و کرامات بوده و اسباب عظمت و بزرگی و قداست و معنویت در آن موج می زند. ایشان در اواسط سال ششم هجری و در روز پنجم ماه جمادی الاولی متولد شد، سال های زیادی از عمرش را در شهر کوفه اقامت نمود و حوادث و تحولات داخلی بسیاری، از جمله جنگ صفین تا وقایع جنگ نهروان را شاهد بود. نگارنده در کتاب حاضر ضمن بیان تاریخ و چگونگی ولادت و نام و کنیه آن حضرت، زندگی ایشان در زمان حضرت محمد (ص)، امیرالمومنین (ع) و حضرت زهرا (س) و روابط ایشان با برادرانشان، امام حسن و امام حسین (ع)، را بررسی کرده است. از دیگر موضوعات کتاب می توان به ازدواج حضرت زینب، حضور ایشان در واقعه کربلا و سخنرانی در مجلس یزید و وفات آن حضرت اشاره نمود.