شهید خاتون عبیری

شهید خاتون عبیری

نام و نام خانوادگی: خاتون عبیری

نام پدر: کربلایی غلام

تاریخ و محل تولد 1304- نیشابور

تاریخ و محل شهادت: 11/5/1366- مکه

خاتون عبیری در خانوادهای روحانی متولد شد. برای فراگیری مسائل و احکام دینی به مکتب رفت . سختی ها و ناملایمات زندگی او را از کمک به دیگران باز نداشت . بلکه او بانویی صبور بود و دنیا در پیش چشمانش بی اعتبار  و بی ارزش بود. عشق و علاقه وافر به ائمه معصومین بی شک اندیشه و خط مشی او تاثیر گذاشته بود به گونه ای که عروسش می گفت: با گذشت 21 سال از  زندگی با ایشان به جرأت می توانم قسم بخورم که یک بارهم از ایشان غیبت نشنیدم حتی مانع از  غیبت کردن دیگران میشد. اوهمچون تشنه ای به دنبال آب زلال شهادت بود تا روح  بی قرارش را اینگونه آرام کند. سال 66 به سفر حج مشرف گردید.

نگرانی در چهره پسرش هویدا بود، طاقت نیاورد و رو به مادرش کرد و گفت: مادر، چون هوا گرمه و شما هم کهولت  سن دارید بهتر است شما در هتل بمانید، ما می رویم. مادر نگرانی اش را درک می کرد اما او تصمیمش را گرفته بود برای  آرام کردن فرزندش به او گفت: من هم می آیم، مگر  من چه فرقی با دیگران دارم چرا همه بروند و من نروم. با اصرارهای مادرش، دیگر مجاب شد که  نمی تواند او را از تصمیمش منصرف  کند. بنابر این همراه  او به راه افتاد تا در راهپیمایی برائت از  مشترکین مراقبش باشد.

مادر  برای آخرین بار  به فرزندش نگاه  کرد وگفت: پسرم تو برو ، نگران نباش من همراه  خانم ها  میروم ، این را  گفت و رفت و پسر  ناچار نظاره گر رفتن  مادرش  شد تا آنجا که مادر، در میان انبوه  جمعیت نا پدید شد. راهپیمایی به یکباره شروع  شد در گیری بالا گرفت. همه اش یاد مادر بود پس از پایان  راهپیمایی با اضطراب و به امید دیدن  دوباره  مادر به هتل  برگشت . اما مادر هنوز نیامده  بود  اسامی  شهدای  مکه  را می خواندند. شهید خاتون عبیری. شهید خاتون  عبیری؟ باورش نمی شد اما بعد از ناپدید شدن  مادر در راهپیمایی برائت  از مشرکین در مکه و بی خبربودن از وضعیتش، باید  حقیقت  را می پذیرفت. خاتون در اثر حمله  سربازان سعودی به فیض شهادت  رسیده بود. پسرش پس از یک ماه  ماندن در مکه  پیکر مادر را تحویل گرفت و او را به مشهد آورد و پس از تشییع ، او را به خاک  سپردند.

ویژگی بارز شهید:

اعتقاد قلبی اش به ضامن آهو باعث شده بود که همه توصیه می کردکه برای هر مشکلی بروید پیش امام رضا(ع). گریه در نماز شب را ترک نمی کرد و همین روحی معنوی اش بود که صحبت هایش باعث آرامش دیگران بود. معتقد بود که حرف زدن زیاد را عامل گناه می دانست و هیچ گاه غیبت نمیکرد.علاوه بر اعتقاد قوی به امور عبادی فردی در همسرداری و فرزند پروری نیز بود بدون اجازه همسرش در منزل کسی نمیماند.