روایت یکی از بانوان فعال هرسینی از فعالیت های پشت جبهه

مرضیه ناصری از بانوان فعال در عرصه دفاع مقدس است که خبرنگار سایت " زنان شهید" با وی گفت وگویی انجام داده است . خواندن خاطرات زیبا ، غرور آفرین این بانوی هرسینی خالی از لطف نیست. وی می گوید: هرسین،حول و حوش 100 کیلومتر با کرمانشاه فاصله دارد وهمین فاصله کم،صدای بمباران های پیاپی کرمانشاه رابه گوش ما می رساند.مامردمی بودیم که درطول جنگ به خاطر موقعیت خاص شهرمان،توپ وترکش ندیدیم! اماهمین صداها ما را به جنگ پیوند زدد. پیوندی عمیق و عاطفی برگرفته از عشق به وطن و اسلام که خون را در رگ های ما به جوش آورده بود، پیر وجوان زن و مرد سر از  پا نمی شناختیم. این بانوی جهادگر با اشاره به اینکه وجدانمان اجازه نمی داد  وقتی می دیدیم شهرها بمباران می شوند و بر تعداد شهدای ما افزوده می شود ساکت بنشینیم! گفت: تصمیم گرفتیم که ما هم به عنوان عضوی کوچک شروع به فعالیت کنیم و گوشه ای از کار را بگیریم به همین خاطر از تدارکات و پشتیبانی جنگ شروع کردیم. وی در ادامه به ستادی اشاره می کند که هر روز وساعت از جمعیت انبوهی از زنان که دل شان برای کمک به جبهه ورزمندگان می تپید پرخالی و می شد و افزود: من و دیگر خواهرانم از این قافله عقب نماندیم تمام وقت هم غم مان را برای کمک به جبهه ها گذاشتیم به طوری که دیگر تمام وقت مان توی مسجد می گذشت! لباس می دوختیم،شال و کلاه و جوراب می بافتیم، مربا درست می کردیم، آجیل بسته بندی می کردیم، گاهی هم پتو و ملحفه رزمندگان را که به عقب می آوردند می شستیم. ازهیچ کاری هم رویگردان نبودیم. ناصری با بیان اینکه سال 62 یا63 درست خاطرم نیست، موقع عملیات بود و کلی پتو برای مان آورده بودند. پتوهایی که غرق به خون  بودند حتی گاهی پوست و  گوشت رزمنده هم به آن چسبیده بود! ولوله ای افتاده بود بین زن ها،هیچ کس روی پابند نبود انگار مارش عملیات دل و جان همه را لرزانده بود،همه هوایی شده بودیم، گفت: آن روز صبح مثل بقیه روزها با خواهرانم از خانه بیرون زدیم.مقصدمان مشخص بود.مسجد محل!،به آن جا که رسیدیم آن قدر کار روی زمین وجود داشت که لازم نبود کسی بهت بگوید چه کارکن. این بانوی جهادگر ادامه می دهد: رفتم و نشستم پای تشت و مشغول شستن پتوها شدم،اول پتوها را باز می کردیم،اگر لکه خون داشت باید لکه را با صابون می شستیم تا کاملا پاک شود بعد پتو را توی تشت خیس می کردیم ودوباره می شستیم. وی ادامه داد: نمی دانم پتوی چندمی بود که باز کردم.کمر راست کردم تا پتو را توی هوا تکان دهم. هنوز پتو توی هوا تاب می خورد که دیدم چیزی از لای پتو افتاد روی زمین! تا آن موقع خیلی پیش آمده بود که  تیر و ترکش از لای پتوها و ملحفه ها پیدا کنیم اما اینبار چشم هایم روی انگشت قطع شده ای که کف حیاط مسجد افتاده بود، خیره ماند! ناصری با بیان اینکه دلم لرزید،فقط خدا می داند چه حالی شدم، اظهارداشت: دستانم شُل  پاهایم سست شد و همزمان با پتو روی زمین افتادم. بقیه با چشمان متعجب، زل زده بودند به من! و من قاصر از این که کلمه ای حرف بزنم،باچشم و ابرو، انگشت را نشان دادم....نمی دانم چقدر طول کشید تاحالم جا آمد ولی چیزی که مرا به خود آورد شیون وزاری زن هایی بود که حالا برای آن انگشت قطع شده روضه می خواندند و برسر و سینه می زدند. این بانوی جهادگر می گوید: یک ساعت می گذشت،اما بچه ها به کارهایشان ادامه می دادند و همان طوری سرآن پتو نشسته بودند و گریه می کردند.این اتفاق به گوش امام جمعه شهر رسید.گفته بود باید انگشت غسل و کفن شود.از سپاه آمدند و انگشت،را غسل دادند و در اوج گم نامی به خاک سپردند. انگشتی که هیچ گاه ندانستیم صاحبش زنده است یابه فیض شهادت رسیده است.  

انتهای پیام/ع