سفیدی و پاکی

عزل سرخ دل سوخته ما ای دوست                         یادگاری است که ازهمسفرانه ماندست

گرچه یاران همه رفتند ، خدا می داند                      نه خونی ز شهیدان به رگانم ماندست

سپاس بیکران خدای متعال را که بر همه ما منت نهاد و ما را به سوی راهی نیکو هدایت نمود و در روزگاری نه چندان دور با مردانی همراه ساخت که امت قدردان ایران اسلامی ، امروز از آنان به عنوان بانیان عزت و شرف و پیش کسوتان جنگ و شهادت و وارثان شهدا یاد کرده و می کنند...

در سال 62 همزمان با شدیدتر شدن و فشار دشمنان در حملات پی در پی ، تلاش تمام زنان آزاده و ایثارگر در اکثر محله ها و مساجد بیشتر می شد. محله پشتیبانی خود را در مورد خاصی متمرکز کرده بود برخی به پختن و تهیه مربا و بسته بندی خشکبار و نان ، برخی هم مثل مسجد ما (باب الحوائج در خیابان کمیل مربوط به ناحیه مقداد) وظیفه استطار لباس های مخصوص استفاده در حملات شیمیایی را به عهده داشت، من در آن زمان 22 سال داشتم. هر روز با پسرم که دو سالش بود به مسجد می رفتم و لباس ها را که از منطقه دیگر می آوردند تحویل می گرفتم آنها را پشت و رو می کردیم و تمام درزها و جای دوخت آن ها را با چسب مخصوص و قلم می پوشاندیم تا کوچکترین راهی برای نفوذ مواد شیمیایی و سموم و گازهای مختلف به بدن رزمندگان وجود نداشته باش. چسب ها بوی تند و بدی داشت گاه مجبور بودیم از ماسک استفاده کنیم و فرمانده ی ما که در آن زمان خانم زهرا باقری(رحمت اله) بودند مرتب برای ما شیر می آورد تا مسموم نشویم بخاطر اینکه پسرم نیز آسیب نبیند مجبور بودم در کنار میز برش که دورتر از ما قرار داشت پایش را با پارچه ای ببندم تا به محدوده ما نزدیک نشود حالا بعد از سالها هر وقت لیوان شیر می بینم به یاد سفیدی و پاکی تمام تلاش های مردم در صحنه آرزو می کنم تمام آن دوران ذخیره آخرتمان باشد.