تغزلي در مثنوي
مصطفي عليپور
با تو مي شد درخت را فهميد
ريشه در ريشه سحر روييد
با تو مي شد وسيع شد، گل كرد
شب ترين روز را تحمّل كرد
مي شد اِستاد، با تو معنا شد
در سراب كوير، دريا شد
با تو مي شد پر از تماشا بود
صاحب آفتاب و دريا بود
با تو مي شد كه دوستي را گفت
با تو مي شد به يك اشاره شكفت
با تو مي شد ستاره چيني كرد
صبح را خوب پيش بيني كرد
با تو مي شد پري به اوج گشود
مهربان ماند، روستايي بود
با تو مي شد كه عمق دريا داشت
آب ها را به سركشي واداشت
با تو مي شد كه ريشه كرد و نريخت
ريشه اي در هميشه كرد و نريخت...
زمزمه هستي
عبدالجبار كاكايي
اي به خاك لب دلدار گرفتارترين
يار را از همه عشّاق، خريدارترين
خاك در سيطره ي سلطه ي نامردان است
خيز اي رند مي آلوده ي عيّارترين
قصّه عشق تو منظومه ي تكرار گل است
اي گل از شوق تماشاي تو پربارترين
روي بر تافتي از فتنه ي تزوير و ريا
اي ز بازار جهان از همه بيزارترين
آه از اين چشم به خون خفته ي عشّاق***
آه از آن چشم به هم بسته ي بيدارترين
آه از وقت پريشانيِ دلسوختگان
آه از بار غم سوگ تو ـ آوارترين ـ
اي سر از زمزمه ي مستي منصوري، مست
دار افراشته بر قامت تو، دارترين
«خيز تا از در ميخانه گشادي طلبيم»
پيش از آن كاين تن دلمرده شود خوارترين
نامت نيايش بود
جواد محقّق همداني
نامت، نيايش بود
و نگاهت، نوازش
در چشمانت چه داشتي
كه آفتاب
با ياد آن سياه صميمي
هر صبح سر بر مي داشت
و هر غروب مي خوابيد؟
از وسعت كدام دريا مي نوشيدي
كه دلت سرچشمه ي پاكي ها بود
و هر ناپاك
در ملاقات با تو پاك مي شد
جز آن كه عين پليدي بود؟
آخر چگونه هيچ گناهي را
حتي به نيم نگاهي
اذن حيات نبخشيدي؟
اين راز ناگشوده نخواهد ماند؟
آن جويبار جوان بودي
كه زخم هاي مزرعه را
مرهمي از طراوت مي نهادي
و پيشاني آفتاب
در تو مي درخشيد.
وقتي سرود ساده ي خود را سرمي داد
در قامت خميده ي هر باغ
بهاري مي ايستاد
كه طراوت را به تساوي تقسيم مي كرد
و سروقامتان
در سايه سار بركت آن
سبز مي شدند.
دیدگاه ها