نقش زنان دربهداري رزمي
مسئله حقوق زن و نقش زن در طول تاريخ، در همه حال يك مسئله علمي و فكري بوده، مذاهب مختلف، فلسفه هاي مختلف، نظام هاي اجتماعي مختلف، جبهه گيريهاي مختلفي در اين باره داشته اند امروز بخصوص از قرن 18، 19، 20، 21 و بالاخص بعد از جنگ بين الملل دوم مسئله خاص حقوق اجتماعي و ويژگي هاي انساني زن در مجامع علمي و همچنين در جريانات اجتماعي و سياسي جهان به شكل يك حادثه و يك تكان شديد روحي و به شكل يك بحران انقلابي مطرح شده است. سرآغاز امداد و درمان در اسلام را بايد در شروع جنگ هاي مسلمين و جهاد دانست. در اين جنگ ها همه بانوان خاندان پيامبر (صلي الله عليه وآله) و همه زنان مسلمان در خدمات درماني سهيم بودند ولي بايد تاريخ اين خدمات را در صدر اسلام با خدمات حضرت فاطمه (سلام الله عليها) آغاز كرد. چهره فاطمه چهره اي است كه اگر درست ترسيم شود اگر آن چنان كه واقعا بوده، آن چنان كه واقعا مي انديشيده، سخن مي گفته، زندگي مي كرده، آن چنان كه در مسجد نقش داشته، در شهر نقش داشته، در زمان نقش داشته، در خانه نقش داشته، در مبارزه اجتماعي نقش داشته، در اسلام نقش داشته، در تربيت فرزند نقش داشته، اگر آن چنان كه بوده همه در ابعاد بزرگ براي اين نسل تصوير و معرفي شود نه تنها مسلمان، بلكه هر انسان دوستي كه وفادار به ارزش هاي انساني و معتقد به آزادي حقيقي است، انسان است و زن است، آن را بعنوان بزرگترين تصوير و بزرگترين الگو براي پيروي امروز خواهد پذيرفت.
داشتن فرهنگ غني، تاريخ پر از زيبايي و تجربه و ارزش و عقيده و همچنين داشتن حقوق انساني مترقي و بالاخص داشتن چهره هاي بسيار پرشكوه و كامل انساني در مذهب و تاريخ آن قوم است.
خوشبختانه از اين جهت جوامع اسلامي اگرچه نتوانستند آگاهانه در برابر هجوم استعمار غربي بايستند ولي از نظر نيرو وامكانات فرهنگي داراي تاريخ و فرهنگ و مذهب بسيار مترقي هستند كه مي توانند با تكيه به آن و احياء آن و با رواج ارزش هاي انساني موجود در فرهنگ شان و در گذشته شان نسل جديد را توانايي مقاومت در برابر غرب ببخشند و در اين زمينه خاص كه موضوع سخن ماست بزرگترين سلاح براي مبارزه با تحميل ارزش هاي غربي و بزرگترين وسيله براي ايجاد مقاومت آگاهانه در نسل جديد جوامع اسلامي در برابر دعوت غرب داشتن چهره هاي بسيار ممتاز و شخصيت هاي نمونه متعالي زنده در تاريخ و در مذهب اسلام است.
امداد و درمان از بيماران چه در زمان جنگ و چه در زمان صلح در تاريخ اسلام مورد تأييد و تشويق بوده است.
نسيبه تنها زن امدادگر در جنگ احد بود كه اقتضاي شرايط او رابه صحنه كارزار و تحركات نظامي كشيد.
هنگامي كه سپاه اسلام بواسطه غفلت عده اي محدود مورد هجمه دشمن قرار گرفت و متفرق گرديد، مشركين قصد جان پيامبر را كردند. تنها سه نفر از پيامبر دفاع مي كردند كه يكي نسيبه بود. او آنچنان از يمين و يسار براي حفظ جان پيامبر شمشير مي زد كه حضرت با مشاهده اين وضع خنديدند بطوري كه سفيدي هاي دندان آن حضرت نمايان شد كه چون از حضرت علت را جويا شدند حضرت فرمودند از تحركات شگفت انگيز نسيبه در حمله به دشمن و دفع مشركين.
در طول تاريخ، تعداد زنان مبارز ، بسيار كم تر از مردان مبارز بوده، ولي نكته ي مهم اين است كه هنگام بروز جنگ و دفاع يك ملت در برابر حمله ي دشمن ، تنها اعزام مردان به صحنه ي نبرد ضامن پيروزي نخواهد بود، بلكه حمايت و پشتيباني از نيروها، تحريض و تحريك و تشويق مردان به حضور مداوم در جبهه، مراقبت از كودكان ، پرستاري از مجروحان و مداواي زخمي ها ، قبول مسؤوليت زندگي در نبود مردان ، حفظ سنگرهاي پشت جبهه و توسعه ي هسته هاي مقاومت محلي در موارد اضطراري ، تأثيري مستقيم بر روحيه ي رزمندگان و حتي سرنوشت جنگ خواهد داشت.
زنان در انجام رسالت و وظيفه ي سنگين پيشگفته، هيچ گاه سستي و كوتاهي نداشته اند. در تاريخ اسلام و تاريخ معاصر ايران، نمونه هاي حضور و مشاركت زنان در امور پشتيباني و حمايت از مردان براي پيشبرد جنگ، فراوان به چشم مي خورد. كاركرد زنان در جنگ، دفاع و برقراري امنيت، تحريك و تشويق مردان، پرستاري، حفظ سنگرهاي پشت جبهه و مقاومت ملي ختم نمي شود، بلكه زنان همانند مردان در ميدان هاي نبرد حضور يافته و از خود اسطوره هاي مقاومت و شجاعت ساخته اند.
نقش زنان در هشت سال دفاع مقدس جمهوري اسلامي ايران با داشتن الگوي مشاركت زن در هنگامه ي دفاع و صحنه هاي نبرد در صدر اسلام، زنان را براي انجام امور مهم در هشت سال دفاع مقدس سازماندهي و به كارگيري مي نمود كه با يادگيري رفتار و سيره ي حضرت زهرا(سلام الله عليها) و حضرت زينب(سلام الله عليها) و ديگر زنان قهرمان صدر اسلام به وظيفه ي الهي انساني خويش در طول دفاع مقدس و شايد بيش از وظيفه، عمل كرده اند.
دفاع براي زن واجب نيست، اما زماني كه به آنان احتياج پيدا شود، در حد امكانات و توانايي بايد دفاع كنند. در طول هشت سال دفاع مقدس ، شرايط دفاعي جامعه ي اسلامي ايران ، به گونه اي بود كه با توجه به قدرت امكانات و استقبال وسيع مردم به صورت تشكيل گروه هاي نامنظم و تشكيل بسيج، ضرورت و لزوم شركت مستقيم زنان را در صحنه هاي نبرد، به استثناي موارد نادر، ايجاب نمي نمود اما تحت شرايطي از قبيل هجوم يكباره ي سربازان عراقي، مخصوصا در روزهاي نخستين جنگ به برخي از مناطق مرزي، و همچنين بمباران هاي هوايي و حملات موشكي به شهرها، ايجاب مي كرد تا زنان به طور مستقيم با دشمن رويارو شوند و روحيه ي دفاعي و رزمي در آنان تشديد شود.
اگر چه در تاريخ بيشتر بر جنبه هاي عاطفي و احساسي زنان تكيه شده است ولي زنان ما در طي حماسه دفاع مقدس دوش به دوش رزمندگان دلير و غيور اين مرز و بوم دليرانه ايستادند و به جهانيان نشان دادند كه در راه آرمان و عقيده خويش حاضرند از عواطف و احساسات خود چشم پوشي كنند.
عشق به اسلام و ميهن سبب شده بود كه آنان خانواده و خودشان را از خاطر ببرند و تنها به مصلحت نظام بينديشند. زنان ايراني در طي جنگ تحميلي با پيروي از مكتب عاشورا و پيام رسان آن زينب كبري حماسه هاي فراموش نشدني آفريدند.
از عرصه هايي که در زمان دفاع مقدس زنان بسيجي به آن وارد شدند، ميدان درماني بود. همزمان با آغاز جنگ تحميلي رژيم بعث به ايران، دخترهاي آبادان، خرمشهر، اهواز، کرمانشاه، ايلام و ديگر شهرهاي درگير با جنگ بدون آنکه حتي دوره اي ديده باشند به امداد، درمانگران آمدند.
اوضاع درمان بهداشت و پزشکي ايران در ابتداي تهاجم عراق به ايران:
در بدو انقلاب اسلامي ، ايران با توجه به سياست هاي رژيم پهلوي در تمامي عرصه هاي علمي نيازمند به غرب و ساير کشورها بود به طوري که در سال 1357 و در آستانه ي پيروزي انقلاب اسلامي تعداد پزشکان 13482 نفر بوده که بر اين اساس شاخص تعداد پزشکان 38/5 پزشک به ازاي هزار نفر جمعيت در سال 1356 بوده است.
البته بايستي به اين نکته نيز توجه کرد که طي دهه 1350 تعداد زيادي از پزشکان خارجي (از کشورهاي در حال توسعه اي مانند هند، بنگلادش، پاکستان و ...) در ايران مشغول به فعاليت بوده اند.
همچنين بر اساس آمار موجود در اطلاعات سازمان نظام پزشکي در بدو انقلاب اسلامي و بيش از شروع جنگ تحميلي ايران داراي 565 موسسه درماني، با 55 هزار تحت بيمارستاني بوده است.
بر اساس اطلاعات موجود در سال 1357 تعداد پزشکان متخصص در ايران تنها 7000 نفر بوده و تعداد 8000 نفر نيز در مقطع دکتري پزشکي در حالي تحصيل بودند.
