خاطرات ایران

درباره کتاب خاطرات ایران

در ماشین را باز کردم و بالا رفتم، تمام صندلی ها را برداشته و مجروحین کف اتوبوس نشسته بودند. هنوز لباس منطقه را به تن داشتند روی هر کدام یک پتو انداخته بودند که سرما نخورند. تمام تنشان تاول شده و صورت هایشان باد کرده بود، طوری که چشم شان جایی را نمیدید. هیچ کدام از آن ها بالای سی سال سن نداشتند. دست اولین نفر را که گرفتم تا پیاده اش کنم، با صدای خفه و گرفته ای، که به زحمت شنیده میشد، گفت:«دست مرا نگیرید.»گفتم: «باشد من

کوشه این پتو را میگیرم. شما هم گوشه پتوهای همدیگر را بگیرید و آهسته پشت سر هم بیایید.»