در جامعه خودمان هم از اين قبيل زنان زياد داشتيم. در دوران اختناق هم كم وبيش داشتيم. در دوران مبارزات، بعد در دوران نظام اسلامى، زنان بزرگ؛ اين زنانى كه توانستند شهيدانى را پرورش دهند؛ اين زنانى كه توانستند شوهران يا فرزندان خود را به صورت انسان هاى فداكارى درآورند كه بروند و از كشور و انقلاب دفاع كنند؛ از هستى ملت و از آبروى ملت دفاع كنند. اين ها زنان بزرگى هستند. اين زنان بودند كه توانستند اين كار بزرگ را بكنند، و من موارد متعددى را شاهد بود.
خيلى از كسانى كه امروز به اصطلاح سنگ حقوق زن را به سينه مى زنند، در واقع سنگ آزادى غربى و بى بندوبارى را به سينه مى زنند و از غربي ها تقليد مى كنند؛ همين هايى كه گاهى چيزهايى هم مى نويسند. اين ها از آن افتخارات سهمى نداشتند؛ از آن عظمتى كه زن ايرانى در اين هجده ساله بعد از پيروزى انقلاب نشان داده و آفريده است، سهمى نداشتند و كار بزرگى نكردند. خيلى از اين ها به فكر جيب خود، درآمد خود، كيف خود و وسايل آرايش و زينت خود بودند. اين ها هيچ عظمتى ندارند. آن نسخه، نسخه غلطى است. اگر نسخه غربى در مورد زن درست بود، غربي ها مجبور نمى شدند دوباره بعد از هفتاد، هشتاد سال، صد سال، مجددا يك نهضت حقوق زنان راه بيندازند. مقصود، نهضتى است كه سال هاى اخير به راه انداختند.
الان ده، بيست سال است كه مجددا نهضتهاى ديگرى به عنوان نهضت دفاع از حقوق زن و دفاع از آزادى زن به راه انداخته اند. چرا؟ اگر آزادى غربى برنامه موفقى بود، اگر دفاع از حقوق زن حقيقى بود، احتياج به اين نبود كه بعد از صد سال دوباره عده اى بيايند نهضت به راه بيندازند و جنجال كنند. پس، آن نسخه غلط بود؛ نسخه فعليشان هم غلط است و جز به بدبختى و مشكلتراشى براى زن و مرد - بخصوص براى زن - به چيزى نخواهد انجاميد
دیدگاه ها