عصمت عشق و ارادتی بی بدیل نسبت به امام و روحانیت داشت. پس از فرمان امام درباره ی شرکت مردان و زنان در جبهه، فرزندان خود را به سوی میدان کارزار بدرقه می کرد و خود نیز در سنگر پشت جبهه به فعالیت می پرداخت. هر چند کارهایش پس از شهادت وی، برای دیگران آشکار شد زیرا او لزومی نمی دید اموری که انجام می دهد، به اطلاع همه برساند.
تربیت عصمت باعث شد فرزندانش تا آخرین روزهای جنگ حضوری مستدام در جبهه ها داشته باشند و حتی در عملیات مرصاد نیز شرکت نمایند و هرگز صحنه را خالی نکنند. (آنان درس ایثار و اخلاص را از دامان عشق مادر به انقلاب و شهدا، آموخته بودند. )
خانم هوشیاری هر کجا که بود، پس از شنیدن نام امام بی اختیار و با تمام وجود با صدایی بلند صلوات می فرستاد. اطرافیانش چندین بار به او تذکر دادند که احساسات خود را بیشتر کنترل کنید چرا که این عمل شما جلب توجه می کند ... ولی پاسخ این شهیده شنیدنی است که می گفت: « دشمن باید کور شود و با شنیدن این صلوات ها دریابد که امام در قلب و جان ما جا دارد. »
هیچ کس حق نداشت در حضور او کوچک ترین حرف ناخوشایندی در رابطه با امام بزند؛ به شدت و با تمام توان از روی اخلاص و صفای قلب با وی برخورد می کرد. او از امام به گونه ای صحبت می نمود که گویی سال هاست وی را می شناسد. البته به جهت همین عشق ناب و طینت پاک به شهادت رسید. حرف هایی که او می زد، بسیار اثرگذار بود چون که از سوز دل می گفت. شاید شعله های دلش سخنان وی را می گداخت که این گونه فرزندانش را ذوب در ولایت کرد.
شهید عصمت هوشیاری
دیدگاه ها