به حرمت سیاه چادرهایی که به جنگ جسارت دادند

چ 1396/01/09 - 00:02
به حرمت سیاه چادرهایی که به جنگ جسارت دادند

 

این روزها شاید کمتر به چشم می آیند! اما هنوز هستند. چادرهای سیاه را نمی گویم، شیر دلانی را می گویم که به چادرهای سیاه معنا بخشیده بودند ومی بخشند و اختصاصا روی سخنم با حماسه سازان هشت سال دفاع مقدس است که کمتر دیده شدند و بیشتر دویدند. همان هایی که زنانه ایستادند پشت مردانشان تا مردانه به جبهه های جنگ بشتابند. که اگر نبود صفات زنانه ی شان و متانتی که در نبود مردان به خرج دادند، جنگ جسارت نمی یافت.

برگزاری برنامه های هفته ی دفاع مقدس در این برهه از سال، شاید بهانه ای باشد برای یادآوری روزهای جنگ و حماسه ای که مردم ایران طی هشت سال دفاع مقدس خلق کردند. اما شاید بعد از این همه سال خلائی در این میان احساس می شود. مردانه دیده شدن جنگ. البته که نقش مردان در پیروزی انقلاب اسلامی غیر قابل انکار است اما نباید از یاد برد اگر طی سال های جنگ حضور فعال و پر شور بانوان نبود، دفاع با مشکل مواجه  می شد و چه بسا اصلا دفاعی شکل نمی گرفت.

این زنان جامعه ی اسلامی بودند که شهیدان را تربیت کردند و اگر دامن پاک مادران شهدا نبود جنگ هشت ساله ما نیز مانند جنگ های گذشته تاریخ این کشور رقم می خورد، چنانچه ما در این جنگ حتی یک وجب از خاک کشور را به دشمن ندادیم.

شير زناني كه فرزندانشان را روانه ي جنگ مي كردند، آرزويشان اين بود كه يا با پيروزي برگردند، يا با شهادت و به همین دلیل هر بار که صحبت از ایثار و فداکاری شهدا، جانبازان و رزمندگان می شود باید از تربیت کنندگان این انسان های بزرگ نیز یاد کرد.

اما آنچه زنان را واداشت که در بدترین شرایط با حدأقل امکانات در جنگی نابرابر شرکت کردند، ایمان و اعتقاد به درستی مسیری بود که پیش روی خود می دیدند، وگرنه در شرایط عادی هیچ زنی و هیچ مادری به شهادت همسر و فرزندش یا علی نمی گفت.

حمایت عاطفی شاید پررنگ ترین جلوه ی ایثار زنان باشد. کم نیستند مادرانی که در جريان دفاع مقدس، فرزندان خود را تشويق به جهاد مي كردند و زماني كه مردان در صحنه هاي نبرد مي جنگيدند ، احتياج به آرامش و امنيت خاطر داشتند، اين زنان بودند که با صبر و شکیبایی باری بزرگ از دوش مردان بر می داشتند.زنان ما همواره در طول دفاع مقدس در صحنه حضور داشته اند. از پشتيباني فرهنگي و تبليغاتي و ترويج روحيه ي شهادت طلبي گرفته تا مداواي مجروحان، تهيه آذوقه و اهداي كمك هاي نقدي و غير نقدي به رزمندگان.

هم چنین در جنگ تحمیلی زنان در مساجد، منازل، مدارس و هر مکان دیگری که امکان تأسیس یک هسته و مرکز پشتیبانی وجود داشت، به جمع آوری کمک های مردمی، بسته بندی، ارسال آن و نیز، ارائه سایر خدمات می پرداختند.

علاوه بر این زنان امدادگران فوق العاده ماهری بودند که با تکیه بر فطرت خود در حمایت و محافظت از سایر همنوعان خویش، جلوه ای دیگر از شخصیت انسانی خود را بروز دادند.

و بدون هیچ چشم داشتی راهی جبهه ها شدند.اگر زنان داوطلب به مدد و مساعدت جبهه و جنگ نمی آمدند، آمار شهدای جنگ بسیار بیشتر از امروز می شد و اگر مجروحان به موقع مداوا نمی شدند، درمان بعدی آن ها، هزینه سنگینی را بر بیت المال تحمیل می کرد.

شاید به جرأت بتوان گفت اگر نقش تاریخی زنان چه در جبهه های جنگ و چه در پشت جبهه ها به خوبی ایفا نمی شد، جنگ هشت ساله ی ایران با ابرقدرت های دنیا سرانجامی همچون سایر جنگ های تاریخی ایران می یافت. و در هر جنگی بخشی از ایران به دست دشمن می افتاد و ایران روز به روز کوچک تر می شد. همان سرنوشتی که در انتظار خرمشهر و آبادان بود اما دلیر زنان و مردان ایران با حضور آگاهانه ی خود مانع از وقوع این رویداد شدند.

ساناز شهابی