ایوب عشق

شهیدان آقاجانی

بارها و بارها از مقام مادر گفتیم و نوشتیم. از صبوری و مهربانی اش، از نجابت دستان آسمانی اش، اما نگفتیم آن که عزیز کرده ی سال های جوانی اش را به مسلخ عشق می فرستد در دلش چه غوغایی است. مگر می شود جوان رعناقامتت را، پاره ی جگرت را به میان آتش بفرستی، بی خیال روزگار را سپری کنی. حاجیه خانم سیده هنده حسینی مادر شهیدان محمد و جابر آقاجانی خاطرات آن روزهایش را برایمان به تصویر می کشد. محمد طاقت دیدن دستان تاول زده ام را نداشت. خیلی کوچک بود. یک بار گفت: «مادر ما حاضریم گرسنه بمانیم ولی شما کارگری نکنید. جابر مسئول پایگاه بسیج محل بود. و محمد قاری قرآن و چه صوت زیبایی داشت. هنوز هم قرآن محمد را روی طاقچه ی خانه می گذارم تا هروقت دلم برای دیدنش تنگ می شود به یاد او چند آیه بخوانم. از کدام یک از پاره های جگرم بگویم. از جابر بگویم که یک بار کت و شلوار زیبایی پوشید و گفت: «مادر الآن داماد شدم». انگار دنیا را به من داده بودند. شوخی او را جدی گرفتم و صحبت ازدواج را پیش کشیدم، اما او دلش جای دیگری بود. خندید و گفت: «مادر حجله سنگر و همسر من تفنگ است». و حالا همیشه حسرت می خورم چرا او را در لباس دامادی ندیدم. جوان بود و شوق زندگی داشت. هردو از کنارم پر کشیدند آرام. خودم خواسته بودم. خودم آن ها را به قربانگاه فرستادم. تا اسماعیلی شوند برای حسین زمان. حتی یادم هست وقتی جابر به مرخصی آمد. گفتم: «چرا آمدی مگر نرفته بودی که شهید شوی؟» آن روز همه به من با تعجب نگاه کردند. جابر گفت: «انشاالله شهید می شوم مادر» شاید غریب باشد که خودت فرزندت را به پیشواز مرگ بدرقه کنی. اما با صلابت بدرقه کردم. جابر به قولش عمل کرد و در عملیات کربلای 5 آسمانی شد. اما خبر شهادت محمد پاهایم را ناتوان ساخت. در بازار فروش ماست و سبزی بودم که گفتند محمد شهید شد. همان جا بی هوش بر زمین افتادم. محمد به مولایش اباالفضل العباس (ع) اقتدا کرد. درکردستان با دست های شکسته و چشمان از حدقه بیرون آمده به استقبال مرگ سرخ شتافت. حاجیه خانم هنوز هم یک آسمان صبر در سینه دارد و یک کهکشان امید در نگاهش موج می زند. راوی: بانو سیده هنده حسینی ـ مادر شهیدان